Zimowe dyscypliny olimpijskie

Zimowe dyscypliny olimpijskie

Biathlon – to zimowa dyscyplina sportowa opierająca się na połączeniu biegów narciarskich ze strzelectwem. Zawodnicy mają do pokonania określoną odległość, ale w czasie wyścigu muszą kilkakrotnie zatrzymać się i oddać 5 strzałów z łuku.

Bobsleje – sport zimowy wywodzący się z XIX-wiecznej Szwajcarii, będący częścią Zimowych Igrzysk Olimpijskich od 1924 roku. Polega na zjeździe z toru pokrytego lodem specjalnymi saniami. W zawodach biorą udział drużyny dwu- lub czteroosobowe.

Skeleton – to zarówno nazwa dyscypliny olimpijskiej, jak i specjalnych, jednoosobowych sań, na których zawodnik zjeżdża z toru lodowego w konkurencji. Zawody są indywidualne. W trakcie pokonywania toru zawodnik może osiągnąć prędkość nawet do 130km/h.

Curling – zwany inaczej „szachami na lodzie” ze względu na precyzyjność. Do gry używa się kamieni, którymi trzeba trafić do domu. W każdej rozgrywce udział biorą dwie czteroosobowe drużyny.

Hokej na lodzie – dyscyplina sportowa znana już XVI wieku, której zasady powstały znacznie później w Kanadzie, która jest uważana za ojczyznę hokeja. Sport polegający na wbijaniu kauczukowego krążka do bramki przeciwnika. Mecze odbywają się na lodowisku.

Łyżwiarstwo figurowe – sport zimowy będący analogią do letniej gimnastyki artystycznej. Figury i układy taneczne wykonywane są w tym przypadku na lodzie i opiera się na skokach, piruetach czy podnoszeniach.

Łyżwiarstwo szybkie – zimowa dyscyplina olimpijska polegająca na jak najszybszym pokonaniu lodowego toru o długości 400 metrów na łyżwach. Zawodnika nazywa się panczenistą.

Short track – jedna z łyżwiarskich dyscyplin Zimowych Igrzysk Olimpijskich, która rozgrywa się na stosunkowo krótkich torach – około 111 metrów. Polega na jak najszybszym dotarciu do mety. Zawodnicy rozwijają na torze zawrotne prędkości, a na zakrętach podpierają się ręką – tzw. wykładanie.

Biegi narciarskie – jedna z dyscyplin z rodziny narciarstwa klasycznego. Zawodnicy ścigają się na przygotowanych wcześniej trasach na nartach biegowych z użyciem kijków. Zawody obejmują kilka długości wyścigów – 10, 15, 18, 30 i 50 kilometrów, a także sprint i sztafetę.

Kombinacja norweska – sport zimowy wywodzący się z Norwegii. Zapoczątkowany w XIX wieku. Jest połączeniem dwóch dyscyplin narciarstwa klasycznego – skoków oraz biegów narciarskich.

Narciarstwo alpejskie – tradycyjna forma narciarstwa najczęściej uprawiana przez amatorów. Polega na zjeździe na nartach ze szlaku pokrytego śniegiem. Narciarstwo alpejskie do repertuaru sportów olimpijskich trafiło w 1936 roku.

Narciarstwo dowolne – to akrobatyczna dyscyplina sportów zimowych, która w 1992 roku po raz pierwszy pojawiła się na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich. Narciarstwo dowolne odbywa się w kilku kategoriach, między innymi skokach akrobatycznych i jeździe na muldach.

Skoki narciarskie – jedna z trzech dyscyplin narciarstwa klasycznego, która do kanonu sportów olimpijskich weszła w 1924 roku. Zawody polegają na wykonaniu jak najdłuższego skoku z rozpędu na skoczni narciarskiej – normalnej lub dużej.

Snowboarding – wprowadzona w 1998 roku dyscyplina Zimowych Igrzysk Olimpijskich polegająca na wykonywaniu figur lub zjeździe na desce snowboardowej ze stoku. Podczas Igrzysk snowboardowe zawody odbywają się w kilku konkurencjach, m.in. slalomie i snowboard crossie.

Saneczkarstwo – dyscyplina Zimowych Igrzysk Olimpijskich polegająca na zjazdach sankami po torach – sztucznych lub naturalnych. Rozgrywki mogą być indywidualne i grupowe (dwuosobowe). Na końcowy wynik składa się czas przejazdów dwóch ślizgów saneczkarskich.

Jeżeli chcesz zobaczyć jakie dyscypliny obowiązują podczas letnich igrzysk olimpijskich – kliknij tutaj.